Noc, w której zaczęłam rodzić, nie miała być niezapomniana — ale los miał swój własny scenariusz.
Mój mąż i ja pokłóciliśmy się wcześniej, to była jedna z tych kłótni, w których milczenie boli bardziej niż krzyk. Później tej nocy, kiedy zaczęły się skurcze, dzwoniłam do niego raz po raz – trzydzieści razy – z drżącymi rękami, łzami mieszającymi się ze strachem. Nie odebrał.
Brat zawiózł mnie do szpitala. Zaciskałam zęby podczas każdego skurczu, próbując ukryć ból pod maską rozpaczy.
Dziesięć godzin później mój mąż w końcu oddzwonił. A mój brat bez wahania odpowiedział czterema słowami, które uderzyły jak grom z jasnego nieba:
„Nie przeżyła”.
Wszystko w nim się rozpadło.
Jechał do szpitala jak człowiek, który próbuje uciec przed żalem. Mijały godziny, gdy czekał przed salą porodową – z drżącymi rękami, ściśniętą piersią, odtwarzając w myślach każde zignorowane połączenie. Kiedy lekarz w końcu wyszedł, ledwo mógł oddychać.
Ale zamiast spotkać go najgorszego, zaprowadzono go do ciemnego, cichego pokoju.
Kolana się pod nim ugięły. Łzy popłynęły niczym powódź – nie z żalu, lecz z przytłaczającej ulgi. Cały gniew, cała duma runęły.
więcej na następnej stronie
