Mój padre se lama Antônio Ferreira. Esta primavera cumplió sesenta años.
Mi madre falleció cuando mi hermana y yo aún estábamos en la universidad. Durante más de żyłte años, mi padre vivió solo, sin citas ni segundas oportunidades; solo trabajo, misa dominical y su pequeño jardín en Belo Horizonte.
Nuestros friends siempre decían:
„Antônio, todavía estás fuerte y sano. Un hombre no debería vivir solo para siempre”.
Él simplemente sonreía con spokojna y odpowiedź:
„Cuando mis hijas se establezcan, entonces pensaré en mí”.
Y realmente lo creía.
Cuando mi hermana se casó y yo conseguí un trabajo estable en São Paulo, por fin tuvo tiempo para ocuparse de su propia vida. Entonces, una noche de noviembre, nos llamó con un tono que no había oído en años: cálido, esperanzado, casi tímido:
„Conocí a alguien”, dijo. „Se lama Larissa”.
Moja siostra i ja byłyśmy w szoku. Larissa miała trzydzieści lat, połowę wieku mojego ojca.
Pracowała jako księgowa w lokalnej firmie ubezpieczeniowej, była rozwiedziona i nie miała dzieci. Poznali się na zajęciach jogi dla seniorów w ośrodku kultury.
Na początku myśleliśmy, że go wykorzystuje. Ale kiedy ją poznaliśmy – miłą, uprzejmą i łagodną – zauważyliśmy, jak patrzyła na mojego ojca. I jak on patrzył na nią. To nie była litość. To był spokój.
Ceremonia odbyła się na podwórku naszego rodzinnego domu, pod dużym drzewem mango, ozdobionym lampkami choinkowymi. Nic nadzwyczajnego, po prostu proste spotkanie przyjaciół i rodziny, pieczony kurczak, napoje bezalkoholowe, śmiech i kilka łez.
Larissa miała na sobie jasnoróżową sukienkę, upięte włosy i oczy pełne czułości. Mój ojciec wydawał się zdenerwowany, ale szczęśliwy, jak młody człowiek zakochany po raz pierwszy.
Tej nocy, gdy wszyscy pomagali w sprzątaniu, moja siostra zażartowała:
„Tato, postaraj się dziś nie hałasować, dobrze? Ściany są cienkie!” Zaśmiał się i odpowiedział:
“Och, zajmij się swoimi sprawami, mały łobuzie.”
więcej na następnej stronie
