Mój czteroletni syn zniknął w zatłoczonym centrum handlowym. Policja szukała wszędzie, ale nigdzie go nie było.
Dwie pełne cierpienia godziny później pojawiła się kobieta trzymająca go na rękach.
Rozpłakałam się. Uśmiechnęła się delikatnie, wcisnęła mi spinkę do włosów w dłoń i wyszeptała:
„Kiedyś ci się to przyda”. Schowałem to, nie myśląc o tym wiele.
Trzy tygodnie później poczułem ucisk w żołądku. Ta sama spinka leżała na blacie kuchennym – mimo że poprzedniego wieczoru zamknąłem ją w szufladzie.
Próbowałam zrzucić winę na stres lub zaniki pamięci, ale coś w tej przypince wydawało mi się… celowe.
Mój syn wszedł do środka, nucąc dziwną melodię, której, jak twierdził, nauczyła go „miła pani”.
Za każdym razem, gdy nucił tę melodię, szpilka zdawała się delikatnie błyszczeć, w niesamowity sposób odbijając światło.
Nie mogłem pozbyć się wrażenia, że ta kobieta nie tylko uratowała mojego syna, ale też zostawiła po sobie coś, co miało dla niej szczególne znaczenie.
Następnego dnia ciekawość wzięła górę.
Przyjrzałem się dokładnie spince i odkryłem delikatne symbole wyryte na jej boku — zbyt skomplikowane jak na tak mały przedmiot.
Jubiler, z którym się konsultowałem, zmarszczył brwi, przyznając, że nigdy czegoś takiego nie widział. „Jest stary” – mruknął – „znacznie starszy, niż powinien być”.
Tej nocy mój syn obudził się przerażony po śnie. Gdy go trzymałam, włożył mi szpilkę do ręki i wyszeptał: „Powiedziała, że to nas ochroni”.
więcej na następnej stronie
