Przesiedlony. Następnego ranka Ramiro wszedł do swojego biura i poprosił o rozmowę z panią Gómez, jego wierną gospodynią od ponad dwudziestu lat. „Chcę, żebyś zbadał tę kobietę” – rozkazał bez ogródek. „Jej rodzinę, jej przyjaciół, jej przeszłość, to, co ukrywa. Chcę wiedzieć, czyj cień podążyła, kiedy tu przybyła”. Pani Gómez zmarszczyła brwi.
Panie, z całym szacunkiem, Lucía była aniołem dla dzieci. Odkąd tu jest, uśmiechają się, bawią, a nawet jedzą lepiej. Właśnie dlatego Ramiro przerwał jej lodowato. Nikt nie daje tyle, nie oczekując niczego w zamian. Gospodyni spojrzała na niego ze smutkiem, ale potulnie skinęła głową.
Wiedziała, że kiedy Ramiro Valverde ma jakiś cel, nic nie może go powstrzymać. Tymczasem Lucía była w bibliotece z bliźniakami. Uczyła ich czytać w stanikach, nie z tradycyjnych książek, ale improwizowaną metodą. Przykleiła guziki, nasiona i ziarna na tekturę, żeby mogły rozpoznawać faktury. „To oznacza słońce” – wyjaśniła, prowadząc małe paluszki Leo wzdłuż rzędu soczewic.
„A ta?” zapytał Bruno, delikatnie dotykając kilku ułożonych w rzędzie ciecierzyc. „To mama”. W pokoju zapadła cisza. Dzieci spojrzały na siebie, jakby duch ich matki pojawił się między niewidzialnymi literami. Lucía nic więcej nie powiedziała; po prostu je przytuliła. Kilka dni później pani Gómez wróciła z zaklejoną kopertą i wręczyła ją Ramiro.
Proszę bardzo. Milioner otworzył ją z zapałem. W środku znalazł raporty, kopie dokumentów i wycinki z gazet. Odkrył, że Lucía pochodziła ze skromnej rodziny z podmiejskiej dzielnicy, pracowała jako asystentka w ośrodku dla dzieci niepełnosprawnych i że po śmierci matki nagle wszystko zostawiła. Ale to, co szczególnie przykuło jego uwagę, to notatka na marginesie.
Kilkakrotnie widziano ją oddającą hołd przy grobie pani Eleny Valverde. Ramiro był oszołomiony. Elena Valverde była jego zmarłą żoną. „Co się dzieje?” – mruknął, trzymając w dłoni drżącą szklankę whisky. Tej nocy, nie mogąc zasnąć, Ramiro zszedł na dół do salonu. Zastał Lucíę na sofie, a Bruno i Leo spali na jej kolanach. Delikatnie głaskała dzieci po włosach i szeptała.
Ramiro obserwował ją, ukrytą w cieniu. Coś w nim pękło. Dostrzegł czułość, ciepło, coś, czego nie mógł kupić za żadne pieniądze. Ale jego umysł był rozdarty. Co ta kobieta robiła, opłakując grób jego żony? Jaki sekretny związek ich łączył? Ciszę rezydencji wypełniły jego własne myśli.
„Nie pozwolę ci bawić się z moją rodziną, Lucío” – mruknął w ciemności. „Zanim zabierzesz mi dzieci, dowiem się, kim naprawdę jesteś”. Następnego dnia Lucía obudziła się z dziwnym przeczuciem. W powietrzu wisiało coś nieufnego, coś, co ją przytłaczało.
Ramiro nie patrzył już na nią obojętnie; teraz patrzył na nią podejrzliwie, jakby każdy jej ruch był częścią tajnego planu. Tymczasem bliźniaki przytuliły się do niej mocniej. Wyczuwały, choć nie do końca rozumiały, że coś się zmienia. Lucía przytuliła dzieci i w milczeniu obiecała sobie, że cokolwiek Ramiro pomyśli, nigdy więcej ich nie zostawi samych.
Dzień wstał szary, pod groźnym niebem. Cisza w dworku była inna, gęstsza, jakby każda ściana skrywała jakąś tajemnicę. Lucía obudziła się, bliźniaki wciąż tuliły się do niej, i przez chwilę myślała, że wszystko jest spokojne, ale wkrótce miała odkryć, że to będzie najtrudniejszy dzień od jej przyjazdu. Ramiro nie spał już trzy noce z rzędu.
Whisky ledwo go uspokajała i za każdym razem, gdy zamykał oczy, powracał ten sam obraz. Stał przed grobem Eleny, swojej zmarłej żony. Co ona tam robiła? Co oznaczała jej bliskość z bliźniakami? Czy była oszustką? Tego ranka Ramiro szedł zdecydowanym krokiem korytarzem.
Lucía pomogła Bruno i Leo przejść przez korytarz, cierpliwie prowadząc ich. Dzieci roześmiały się, każde trzymając się za jeden koniec szalika. „Jeszcze jeden krok, Leo. Dasz radę” – zachęcała Lucía. „Już prawie jesteśmy” – powiedział Bruno, tłumiąc śmiech. Bliźniacy potknęli się, ale Lucía czule ich przytuliła.
W tym momencie Ramiro przemówił tak lodowatym głosem, że zamarł w pokoju. „Chcę z tobą porozmawiać sam na sam”. Lucía, zaskoczona, podniosła wzrok. Ton milionera był nie do odparcia. Dzieci również to wyczuły i natychmiast chwyciły go za rękę. „Tato” – mruknął Leo, niepewnie. „Teraz” – powtórzył szorstko Ramiro.
Lucía zabrała dzieci do domu pani Gómez, żeby się nimi przez jakiś czas zaopiekować. Kiedy wróciła do salonu, Ramiro stał przy oknie z rękami założonymi z tyłu, wpatrując się w zachmurzony horyzont. „Co to znaczy?” – zapytał, nie odwracając się, rzucając na stół kopertę z dokumentami, które przeglądał.
Lucía pozostała nieruchoma, natychmiast rozpoznając dokumenty, a jej życie ograniczyło się do raportów i notatek. „Nie rozumiem, czego pan tu szuka, panie Valverde” – odpowiedziała spokojnie, mimo że serce waliło jej jak młotem. „Szukam prawdy” – powiedział, odwracając się w końcu. „A prawda jest taka, że ktoś taki jak pan nie pojawia się u moich drzwi przypadkiem”.
Lucia spojrzała mu w oczy, nie odrywając wzroku. „Przyszłam, bo potrzebowali kogoś, kto zaopiekuje się Brunonem i Leo. Tylko tyle”. Ramiro uderzył pięścią w stół. „Nie kłam. Wiem, że byłeś na grobie mojej żony. Dlaczego? Jaki był twój związek z Eleną?” Cisza, która zapadła, była tak ciężka, że cała rezydencja zdawała się wstrzymać oddech.
Lucía na chwilę zamknęła oczy, po czym odpowiedziała cicho: „Bo Elena była jedyną osobą, która we mnie wierzyła”. Ramiro zadrżał. „Jak to? Byłem zaledwie nastolatkiem, kiedy ją poznałem. Moja mama pracowała jako wolontariuszka w szpitalu. Elena pojechała tam potajemnie, bez kamer i prasy, żeby wesprzeć chore dzieci”.
Pewnego dnia zobaczyła, jak czytam maluchom na głos. To ona pierwsza powiedziała mi, że mam dar nauczania, że potrafię nawiązywać kontakt z ludźmi. Te wspomnienia wzruszyły Lucíę do łez. Zachęcała mnie do dalszej nauki, mimo że nie miałam pieniędzy. Dawała mi książki, radziła, traktowała mnie jak młodszą siostrę. Nigdy nie zapomniałam jej dobroci.
Kiedy umarł, poczułem, że muszę mu podziękować, nawet jeśli miałoby to oznaczać tylko złożenie kwiatów na jego grobie. Właśnie dlatego poszedłem. Tylko po to. Ramiro zamarł. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. „A dlaczego mi nie powiedziałeś?” – zapytał łamiącym się głosem. „Bo myślałem, że mi nie uwierzy. Bo myślałem, że Lucía patrzy mu prosto w oczy”.
Żyjemy otoczeni podejrzliwością i murami tak wysokimi, że każda prawda pozbawiona prestiżu zostaje natychmiast odrzucona. Milioner zacisnął zęby. Część jego chciała jej uwierzyć, ale inna uparcie się opierała. Zbyt wiele lat spędził walcząc z bólem, ukrywając go pod płaszczykiem pieniędzy i kontroli. Zaufanie komuś takiemu jak Lucía oznaczało ponowne otwarcie rany, która nigdy się nie zagoi.
więcej na następnej stronie
