Odejście nie było aktem gniewu, lecz akt*em samoobrony.
Przeprowadziłam się do małego, słonecznego mieszkania blisko plaży, gdzie fale mogły mnie ukołysać do snu w nocy. Zaczęłam jeździć rowerem do pracy, na nowo odkrywając wersję siebie, o której prawie zapomniałam. Poznałam nowych przyjaciół, odkryłam nowe hobby i pozwoliłam sobie na pełną egzystencję, nie umniejszając siebie dla czyjegoś komfortu.
Moje dzieci od razu zauważyły zmianę; powiedziały, że wydawałam się lżejsza, bardziej energiczna – pełna życia. I choć Zackowi trudno było zaakceptować nową rzeczywistość, w głębi duszy wiedziałam, że pozostanie tutaj uniemożliwiłoby nam obu dalszy rozwój.
Kilka miesięcy później, kiedy najmniej się tego spodziewałem, nadzieja powróciła.
Poznałam Sama, życzliwego, zrównoważonego mężczyznę, który słucha bez osądzania, pojawia się bez proszenia i wnosi poczucie spokoju, jakiego nigdy nie wyobrażałam sobie. Zaczynamy wyobrażać sobie wspólną przyszłość – życie zbudowane na komunikacji, wzajemnej trosce i autentycznej obecności.
Patrząc wstecz, nie żałuję lat spędzonych z Zackiem – ukształtowały mnie jako osobę. Ale wybranie siebie, wybór rozwoju, wybór nowego początku – to była decyzja, która mnie uratowała. Czasami porzucenie życia, które znałeś od zawsze, to pierwszy krok w kierunku życia, które było ci przeznaczone.
