Dowiedziałam się, że mój mąż planuje rozwód, więc tydzień później przeniosłam swój majątek wart 400 milionów dolarów… — ODCINEK 3
Na początku nic nie wydawało się niezwykłe, ale im dłużej patrzyłam, tym więcej odkrywałam. Listy, telefony jednorazowe, wizytówki, których nigdy wcześniej nie widziałam. Nic nie wzięłam. Zrobiłam tylko zdjęcia. I zanim wyszłam, zrobiłam jeszcze jedną rzecz: umieściłam małą ukrytą kamerę za rzędem książek. Nie zauważyłby.
Była maleńka, a światło zgaszone. Nadal myśli, że jestem tą samą kobietą, która zwierzyła mu się ze wszystkiego. Teraz nie ma pojęcia, że go obserwuję. Nie ma pojęcia, że go podsłuchuję. Niech dalej myśli, że jestem w ciemności. Właśnie tam chcę, żeby patrzył, gdy obnażę wszystko, co próbuje ukryć.
Kamera, którą umieściłam w jego biurze, działała lepiej, niż się spodziewałam. Przez większość dni nie działo się nic znaczącego, tylko on pisał, rozmawiał przez telefon lub wysyłał e-maile. Ale pewnej nocy wydarzyło się coś, co wszystko zmieniło. Nie wiedział, że kamera była włączona, kiedy przyszedł jego przyjaciel. Zamknęli drzwi, nalali drinków i zaczęli rozmawiać, jakby nie mieli nic do ukrycia. Obserwowałem go z laptopa.
Siedziałem w innym pokoju, ze słuchawkami na uszach. Nie spodziewałem się wiele, dopóki nie usłyszałem swojego nazwiska. Thomas uniósł kieliszek i powiedział: „Wytrę ją w sądzie”. Jego przyjaciel roześmiał się i zapytał: „Jesteś pewien, że nie będzie się bronić?”. Thomas uśmiechnął się. „Ona nie ma pojęcia. Mój prawnik wszystko przygotowuje.
Ujawnimy fałszywe dowody na to, że mnie zdradziła: wiadomości, zdjęcia, wszystko. Jak tylko media się dowiedzą, nie będzie miała szans. Załamie się, zanim jeszcze wejdziemy do sądu”. Moje dłonie były zimne, gdy słuchałem. To nie był zwykły rozwód. To nie był ktoś, kto odchodzi z małżeństwa. To był ktoś, kto próbował mnie zniszczyć. Siedziałem tam i słuchałem każdego słowa. Nie płakałem. Nie panikowałem
. Po prostu patrzyłem. Każda sekunda tego nagrania pokazywała prawdę. Nie obchodziła jej miłość ani sprawiedliwość. Chciała mnie rozwalić na strzępy i myślała, że bez problemu sobie z tym poradzi. Kiedy nagranie się skończyło, zapisałem plik i zrobiłem kopię. Potem wysłałem go do mojego prawnika. Żadnych wiadomości, żadnych pytań. Zadzwoniła do mnie kilka minut później.
Jego głos był stanowczy, ale wyczułem w nim ostry ton. Powiedział: „Możemy zaczynać już teraz”. Odpowiedziałem: „Do dzieła”. Nie chcieliśmy, żeby się tego spodziewał. Więc pierwszy krok nie był niczym wielkim ani hałaśliwym. Skorzystaliśmy z firmy-wydmuszki, czegoś małego, niczego, co nosiłoby moje nazwisko. Ta firma pozwała jedno z jego przedsięwzięć biznesowych.
Nie było to bezpośrednio związane z rozwodem, ale wystarczyło, by uderzyć go tam, gdzie bolało najbardziej. Poczułby to w portfelu, zanim jeszcze zorientowałby się, co się dzieje. Wiedziałam, że będzie zdezorientowany, gdy wyląduje na jego biurku. Wiedziałam, że będzie próbował domyślić się, kto za tym stoi, ale nie zgadnie, że to ja. Jeszcze nie. Następnego ranka zrobiłam śniadanie jak zwykle. Postawiłam mu talerz na stole, nalałam kawy i zapytałam, jak mu się spało. Uśmiechnął się i powiedział: „Jak dziecko”. Ja też się uśmiechnęłam. Niech na razie cieszy się spokojem. Niech czuje się bezpiecznie, niech czuje się gotowy. Myślał, że może kłamać, intrygować i odebrać mi wszystko, nie dając się złapać. Ale miałam prawdę w rękach. Miałam jego słowa, jego plan, jego twarz wyrytą w mojej pamięci, śmiejącą się z tego, jakie to będzie łatwe.
On jeszcze o tym nie wie, ale gra już się rozpoczęła. I tym razem to nie on będzie kontrolował sytuację. Wstałam wcześnie tego ranka. Nie byłam zdenerwowana. Czułam się gotowa. Wszystko było zaplanowane. Każdy telefon, każde przekierowanie, każde nazwisko na liście. Czekałem już wystarczająco długo i nadszedł czas, żeby działać.
więcej na następnej stronie
