Niczego się nie spodziewałam po jej majątku, więc nic mnie nie zaskoczyło.
Ale następnego dnia zadzwonił jej syn — wściekły, zdezorientowany, prawie krzyczący.
Przeszukując jedno ze starych pudeł pozostawionych przez matkę, odkrył list.
To nie było do niego adresowane.
Było zaadresowane do mnie.
Podziękowała mi w nim za to, że byłem cierpliwy i delikatny w jej najsłabszych chwilach.
Wyjaśniła, że nie może zmienić testamentu bez wywołania dodatkowych kłopotów, ale chciała, żebym wiedział, że to, co jej dałem, znaczy więcej niż cokolwiek, co mogłaby przekazać dalej.
Napisała, że byłem dla niej pociechą, jej stałą obecnością, jej poczuciem spokoju na koniec.
Ale nie to było powodem złości jej syna.
W tym samym pudełku znajdowały się rachunki, notatki i stare fotografie — dowody na to, że kiedyś planowała założyć dla niego niewielki fundusz powierniczy.
Nigdy nie dokończyła formalności. Zamiast tego, spędziła ostatnie miesiące życia, próbując naprawić relacje między nimi, czego nie zdawał sobie sprawy, dopóki nie przeczytał jej pisemnych żalów.
więcej na następnej stronie
