Sięgnęła po swoje dwanaście dolarów, ale nie mogłem ich wziąć.
Tego dnia nie tylko wyglądała pięknie, ale też stała wyprostowana, gotowa z dumą uczestniczyć w ślubie swojego syna.
Następnego ranka salon wypełnił się zapachem świeżych kwiatów – niespodziewana dostawa od niej. Jeszcze w tym samym tygodniu wpadli jej syn i jego nowa żona, wyjaśniając, że kwiaty zostały opłacone z części pieniędzy z ich prezentu ślubnego, w geście, który uparła się, by mi podziękować.
Ten prosty akt wdzięczności poruszył mnie bardziej, niż ona mogła przypuszczać.
Zainspirowało mnie to do tego, aby raz w miesiącu oferować bezpłatne sesje upiększające osobom starszym, wdowom i wszystkim, którzy przechodzą przez trudne chwile. To był niewielki pomysł, który przerodził się w coś o wiele większego: Mirror Project, organizację non-profit, której celem jest przywracanie pewności siebie i godności poprzez opiekę i współczucie.
Z biegiem miesięcy projekt rozprzestrzenił się na schroniska, domy opieki i społeczności daleko poza moim salonem. Każdy wdzięczny uśmiech, każda łza przelana przed lustrem przypominały mi, że piękno to nie tylko to, co widzimy – to to, co dajemy.
Aż pewnego dnia otrzymałem list napisany drżącym pismem od tej samej kobiety. Napisała mi, że przetrwała poważną chorobę i że wspomnienie tego dnia pomogło jej walczyć. Ta kobieta – z drżącym głosem, dwunastoma dolarami i niewypowiedzianym bólem – zmieniła nie tylko swoje własne odbicie, ale i cały bieg mojego życia.
