Dlaczego nie zgłosiłeś swojej sytuacji? Nawet z długiem to nie w porządku.
Bał się. Grozili, że go zabiją. Chciał się tylko ukryć, dopóki mu nie pomogę.
Daniela płakała. Po raz pierwszy widziałem ją zdenerwowaną.
Po godzinie policja potwierdziła, że Luis nie miał przeszłości kryminalnej. Nie figurował na żadnej liście. Był po prostu zdesperowanym młodym mężczyzną uciekającym przed niebezpiecznymi lichwiarzami. Poprosili go, aby stawił się następnego dnia, aby rozwiązać problem prawnie.
Tej nocy nie spałem.
Pomyślałam o Danieli, młodej kobiecie pracującej, przyzwyczajającej się do nowego domu i skrywającej sekret, o którego dochowanie nigdy jej nie prosiłam. Obwiniałam się za to, że jej nie ufałam.
Następnego ranka Luis pojawił się na komisariacie. Szczupły i skromnie ubrany, przywitał mnie ukłonem.
„Przepraszam, proszę pani. Nie chciałem sprawiać kłopotów… Po prostu nie miałem dokąd pójść.”
Długo na niego patrzyłem. W końcu westchnąłem:
„Nikt nie zasługuje na życie w strachu. Jeśli jesteś szczery i chcesz iść naprzód… Pomogę ci w każdy możliwy sposób”.
Daniela spojrzała w dół, a w jej oczach pojawiły się łzy.
Kilka miesięcy później…
Leonardo się o tym dowiedział. Początkowo był zły. Ale kiedy zrozumiał całą historię, poczuł jeszcze większą miłość i podziw dla swojej żony. Razem, z pomocą policji, pomogliśmy Luisowi uregulować jego sytuację i uwolnić się od lichwiarzy.
Dziś Luis pracuje w warsztacie naprawy sprzętu AGD. Wynajmuje własny pokój. Żyje spokojnie. Już się nie ukrywa.
Tego wieczoru, po kolacji, Daniela poszła wziąć prysznic. Wyszła 20 minut później. Zapach był słodki. Z jej włosów wciąż kapała woda.
Uśmiechnęłam się do niego i zaproponowałam mu filiżankę herbaty:
Szybko! Już nikt się tam nie ukrywa?
Daniela zarumieniła się i roześmiała.
Jej śmiech cicho rozbrzmiał w całym domu. Czasami sekrety nie rodzą się ze zdrady… ale z lojalności, rodziny i cichego poświęcenia.
