Jego palce drgnęły. Trzymał rytm, więc ruszyłem razem z nim. Edward wstał.
„Nie jesteś terapeutką, Rosa. Nie masz odpowiedniego przeszkolenia. Nie dotykaj mojego syna”. Jego odpowiedź była natychmiastowa, stanowcza, ale nie lekceważąca.
„Nikt inny też go nie dotyka. Ani z radością, ani z pewnością siebie. Nie zmuszałem się do tego”.
Poszłam za nim. Edward krążył; coś w jej spokoju dezorientowało go bardziej niż jej bunt. „Mogłabyś zniweczyć miesiące terapii”.
„Lata” – mruknął. „Jest jakaś struktura, jakiś protokół”. Rosa milczała. Odwrócił się do niej, podnosząc głos.
„Wiesz, ile płacę za jego opiekę, co mówią jego specjaliści?” – powiedziała w końcu Rosa, tym razem wolniej. „Tak, a jednak nie widzą tego, co ja widziałam dzisiaj. Postanowił kontynuować, oczami, duchem, nie dlatego, że mu kazano, ale dlatego, że chciał”.
Edward poczuł, jak jego obrona wali się w gruzy, nie z powodu zgody, lecz z powodu dezorientacji. Nic z tego nie pasowało do żadnej znanej mu formuły. „Myślisz, że uśmiech wystarczy? Że muzyka i wirowanie rozwiązują traumę?” Rosa nie odpowiedziała.
Wiedziała, że nie powinna się z tym spierać, i wiedziała też, że próba tego byłaby ignorowaniem prawdy. Zamiast tego powiedziała: „Tańczyłam, bo chciałam go rozśmieszyć, bo nikt inny tego nie zrobił”. Zabrzmiało to dla niej ostrzej, niż być może zamierzała. Pięści Edwarda zacisnęły się na jej gardle, aż wyschło.
„Przekroczył pan pewną granicę” – skinęła głową. „Być może, ale zrobiłabym to jeszcze raz. Żył pan, panie Grant, choćby przez chwilę”. Słowa zawisły między nimi, surowe, niepodważalne.
Był bliski odrzucenia jej. Czuł w kościach tę potrzebę przywrócenia porządku, kontroli, iluzję, że systemy, które zbudował, chronią tych, których kochał. Ale coś w ostatnim zdaniu Rosy utkwiło mu w pamięci.
Żył. Edward nie powiedział ani słowa, usiadł z powrotem i pożegnał ją lekkim skinieniem. Rosa skinęła głową po raz ostatni i odeszła.
Znów sam, Edward wpatrywał się w okno, odbijając się w szybie. Nie czuł się zwycięzcą. Wręcz przeciwnie, czuł się rozbrojony.
Miał nadzieję stłumić wszelki dziwny wpływ, jaki wzbudziła Rosa. Zamiast tego, wpatrywał się w pustkę, w której kiedyś mieszkała pewność. Jej słowa brzmiały nie buntem, nie sentymentalizmem, lecz prawdą.
A co najbardziej wkurzające, nie błagała go, żeby został, nie broniła jego sprawy. Po prostu powiedziała mu, co widzi w Noah, czego nie widział od lat. Jakby przemówiła prosto do rany, która wciąż krwawiła, pod wszystkimi warstwami skuteczności i logiki.
Tej nocy Edward nalał sobie szklankę whisky, ale jej nie wypił. Usiadł na skraju łóżka, wpatrując się w podłogę. Muzyka, którą grała Rosa… nawet jej nie rozpoznał, ale rytm podążał za nim.
Delikatny, znajomy rytm, niczym oddech, gdyby oddech można było zaaranżować. Próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz słyszał w tym domu muzykę, która nie była związana z zaleceniem terapeuty lub próbą stymulacji. I wtedy sobie przypomniał.
Jej. Lillian. Jego żona.
Uwielbiała tańczyć. Nie zawodowo, ale swobodnie. Boso w kuchni, trzymając Noaha, gdy ledwo chodził, nucąc melodie znane tylko jej.
Edward tańczył z nią kiedyś, w salonie, tuż po tym, jak Noah postawił pierwsze kroki. Czuł się jednocześnie absurdalnie i lekko. To było przed wypadkiem, przed wózkami inwalidzkimi i ciszą.
Od tamtej pory nie tańczył. Nie pozwalała mu. Ale tej nocy, w ciszy swojego pokoju, złapał się na tym, że lekko się kołysze na krześle, niemal tańczy, niemal nieruchomieje.
Nie mogąc oprzeć się temu wspomnieniu, Edward wstał i poszedł w stronę pokoju Noaha. Delikatnie otworzył drzwi, niemal bojąc się tego, co zobaczy, a czego nie. Noah siedział na wózku inwalidzkim, tyłem do drzwi, wpatrując się w okno, jak zawsze.
Ale w powietrzu było coś innego. Słaby dźwięk. Edward podszedł.
To nie było urządzenie ani głośnik. To dochodził od Noaha. Jego usta były lekko rozchylone.
Dźwięk był zdyszany, niemal bezgłośny, ale nie do pomylenia. Szum. Ta sama melodia, którą grała Rosa.
Fałszywie, drżąco, niedoskonało. Edwardowi ścisnęło się w piersi. Stał tam, bojąc się poruszyć, bojąc się, że kruchy cud się zatrzyma, jeśli podejdzie za blisko.
Noah nie odwrócił się, żeby na niego spojrzeć. Po prostu nucił, kołysząc się lekko, ruchem tak subtelnym, że Edward mógłby go nie zauważyć, gdyby nie szukał oznak życia. I wtedy zdał sobie sprawę, że zawsze to robił.
więcej na następnej stronie
