Jej palce lekko się zgięły. Edward wyczuł lekkie napięcie w ramieniu, jakby mięsień przypomniał sobie o swoim istnieniu. Potem rozległ się cichy, muzyczny pomruk, nie z urządzenia Rosy, a z samego Noaha. Najlepsze słuchawki.
Ledwo słyszalny szum. Rozstrojony. Słaby.
Ale melodia. Edward cofnął się, zataczając się. Jego syn nucił.
Nie powiedział ani słowa przez cały dzień. Ani do Rosy, ani do Noaha.
Nie dla milczącego personelu, który zauważył zmianę. Zamknął się w swoim biurze na wiele godzin, przeglądając nagrania z monitoringu, próbując upewnić się, że to nie halucynacja. Obraz pozostał w nim.
Rosa chodziła tam i z powrotem. Noah obserwował. Nie był zły.
Nie była szczęśliwa. To, co czuła, było obce. Zakłócenie spokoju, który stał się jej rzeczywistością.
Coś pomiędzy stratą a tęsknotą. Może promyk nadziei. Nadzieja? Nie.
Jeszcze nie. Nadzieja była niebezpieczna. Ale coś na pewno zostało zniszczone.
Cisza przerwana. Nie hałasem, lecz ruchem. Czymś żywym.
Tej nocy Edward nie nalał sobie swojego zwykłego drinka. Nie odpisał na maile. Siedział sam w ciemności, słuchając nie muzyki, ale jej braku, w myślach przypominając sobie jedną rzecz, której myślał, że już nigdy nie zobaczy. Najlepsze oferty słuchawek.
Jej syn się wyprowadzał. Następnego ranka miały pojawić się pytania, reperkusje, wyjaśnienia. Ale to wszystko nie miało znaczenia, kiedy to wszystko się zaczęło.
Niespodziewany powrót. Niespodziewana piosenka. Taniec nieprzeznaczony dla sparaliżowanego dziecka.
A jednak tak się stało. Edward wszedł do salonu, spodziewając się ciszy, ale zamiast tego znalazł się w otoczeniu walca. Rosa, gospodyni, którą do tej pory ledwo zauważał, trzymała Noaha za rękę, gdy ten wirował, a Noah, obojętny, milczący i niedostępny, obserwował.
Ani przez okno, ani w pustkę. Obserwował ją. Edward nie zadzwonił od razu do Rosy.
Czekał, aż personel się rozejdzie, a dom wróci do pierwotnego porządku. Ale kiedy wezwał ją do swojego biura tego popołudnia, jego spojrzenie nie było gniewne – jeszcze nie – lecz chłodniejsze. Wyrażało opanowanie.
Rosa weszła bez wahania, z lekko uniesioną brodą, nie buntowniczo, ale z gotowością. Czekała na niego. Edward siedział za eleganckim orzechowym biurkiem, z założonymi dłońmi.
Gestem zaprosił ją, żeby usiadła. Odmówiła. „Wyjaśnij mi, co robiłaś” – powiedział cicho, niepewnie.
Nie tracąc ani słowa, Rosa splotła dłonie przed fartuchem i spojrzała mu prosto w oczy. „Tańczyłam” – powiedziała po prostu.
Edward zacisnął zęby. „Z moim synem?” Rosa skinęła głową. Tak.
Zapadła beznadziejna cisza. „Dlaczego?” – zapytał w końcu, niemal wypluwając to słowo. Rosa nawet nie drgnęła.
Bo coś w nim dostrzegłam. Błysk. Włączyłam piosenkę.
Jego palce drgnęły. Wybijał rytm, więc ruszyłem za nim. Edward wstał.
„Nie jesteś terapeutką, Roso. Nie masz odpowiedniego przeszkolenia. Nie dotykaj mojego syna”. Jej odpowiedź była natychmiastowa, stanowcza, ale nie lekceważąca.
„Nikt inny też tego nie dotyka. Ani z radością, ani z pewnością siebie. Nie zmuszałam się”.
Poszłam za nią. Edward chodził tam i z powrotem; coś w jej spokoju denerwowało go bardziej niż jej bunt. „Mogłabyś zmarnować miesiące terapii”.
„Lata” – mruknął. „Jest jakaś struktura, jakiś protokół”. Rosa milczała. Odwrócił się do niej, podnosząc głos.
„Wiesz, ile płacę za jego opiekę? Co mówią jego specjaliści?” – powiedziała w końcu Rosa, tym razem wolniej. „Tak, a jednak nie widzą tego, co ja dzisiaj widziałam”. Postanowił kontynuować, oczami, umysłem, nie dlatego, że mu kazano, ale dlatego, że chciał.
Edward poczuł, jak jego obrona wali się w gruzy, nie z aprobaty, lecz z dezorientacji. Nic z tego nie było jego zwykłą formułą. „Myślisz, że uśmiech wystarczy? Że muzyka i magiczne sztuczki leczą traumę?” Rosa nie odpowiedziała. Najlepsze oferty słuchawek.
