To było jedno z tych popołudni, których nie da się zapomnieć – takich, które przemykają między sprawunkami a obowiązkami bez śladu. Zatrzymałam się w sklepie spożywczym, zmęczona i rozkojarzona, już myśląc o jutrzejszej liście rzeczy do zrobienia. Nic w tej chwili nie wydawało mi się wyjątkowe. Przy kasie samoobsługowej zeskanowałam swoje zakupy, zapłaciłam i odwróciłam się, żeby wyjść. Ledwo zauważyłam kobietę za mną, aż zawołała, unosząc do góry mały skrawek papieru. „Pani paragon” – powiedziała cicho, uśmiechając się. Podziękowałam jej, schowałam go do torby i odeszłam – nieświadoma, że jej prosty gest niósł ze sobą coś więcej.

Ulga przeszyła mnie tak szybko, że parsknęłam śmiechem. Mój dowód osobisty, karty, gotówka – wszystko było na miejscu. Jakimś cudem ta nieznajoma zobaczyła, jak to spada, i zamiast mnie gonić albo pozwolić temu odejść, wybrała cichy, sprytny sposób, żeby pomóc. Bez zamieszania. Bez dramatów. Po prostu liścik, schowany w chwili, której ledwo zauważyłam.

Ten paragon wciąż leży na moim kuchennym blacie. Atrament blaknie, ale trzymam go jako ciche przypomnienie, jak wygląda życzliwość – drobna, celowa i często niewidoczna. Mijamy setki ludzi co tydzień, każdy pogrążony w swoim hałasie, swoim pośpiechu. Przeważnie się nie widzimy. Ale czasami ktoś postanawia spojrzeć.

Kontynuuj na następnej stronie

Następny→