Kiedy skończyłam jeść, poczułam ciche ukłucie w sercu – nie litość, a głęboki szacunek. Ta matka robiła, co mogła, żeby zapewnić swojemu dziecku chwile szczęścia. Chcąc dodać im odrobinę życzliwości, wróciłam do lady, kupiłam Happy Meal i delikatnie postawiłam go na stole, zanim odeszłam, żeby nie czuli się zobowiązani do reakcji.
Kilka sekund później usłyszałam radosny głos dziewczynki: „Dziękuję! Mamusiu, spójrz!”. Oczy jej mamy spotkały się z moimi – zaskoczone, wdzięczne i lekko wzruszone. Wyszeptała: „Na zdrowie”.
Wychodząc na zewnątrz, w blask słońca, poczułam w sobie spokój i ciepło. Wiedziałam, że nie zmieniłam ich świata – ale życzliwość nie musi być wspaniała, żeby mieć znaczenie. Czasami to tak proste, jak posiłek, uśmiech czy przypomnienie, że się zauważamy. I w tej zwyczajnej chwili, w restauracji typu fast food, uświadomiłam sobie, że to codzienne współczucie naprawdę spaja świat.
