Wiosną adopcja została sformalizowana. Ale w głębi duszy Nicolás już wiedział.

Pierwsze słowo wypowiedziane przez Lucíę – „Tato” – było najcenniejszym dźwiękiem jego życia.

Nie planował zostać ojcem. Ale teraz nie rozumiał, jak mógł bez nich żyć.

A gdyby ktoś zapytał go, kiedy zaczęło się jego nowe życie, bez wahania odpowiadał:

„Od tego czasu ‘Proszę pana, proszę…’

**Życie zaskakuje nas, kiedy najmniej się tego spodziewamy. Czasami największy cel pojawia się w przebraniu czyjejś potrzeby, a w akcie miłości odnajdujemy własne odkupienie.**