Postanowienie matki
Tej nocy nie mogłem spać. Leżałem, wpatrując się w sufit, wyobrażając sobie ból, jaki musiał znosić Paulo, i ciche oddanie, jakie okazywała mu Mira.
Następnego ranka poszłam na targ kupić czyste prześcieradła. Pomogłam Mirze prać stare. Każdego dnia wstawałam wcześnie, żeby tam być, żeby być przy niej, żeby być z nimi obojgiem.
I pewnego ranka, gdy razem zmienialiśmy pościel, mocno ją przytuliłem.
„Dziękuję ci, Miro… za to, że kochałaś mojego syna.
Za to, że zostałaś.
Za to, że go wybrałaś, mimo że wiedziałaś, że go stracisz”.
Mimo wszystko
Trzy miesiące później, w ciszy poranka, Paulo odszedł spokojnie we śnie, a Mira trzymała go za rękę i szeptała „Kocham cię” aż do ostatniego tchnienia.
Nie było agonii. Żadnej walki. Tylko spokój. I delikatny uśmiech na jej twarzy.
Od tego dnia Mira już nigdy nie odeszła.
Nigdy nie wróciła do domu rodziców.
Nigdy nie wyszła ponownie za mąż.
Została ze mną, pomagając mi prowadzić nasz skromny stragan z jedzeniem.
Traktowała mnie jak własną matkę.
Minęły już dwa lata.
A kiedy ludzie pytają,
„Dlaczego Mira nadal jest z tobą?”
Uśmiecham się tylko i mówię:
Bo nie była tylko żoną mojego syna…
Stała się też moją córką.
I to zawsze będzie jej dom.
