Ale życie nie było łatwe.
Zdarzało się, że jedno z dzieci poważnie chorowało i musiała zawieźć je do szpitala powiatowego.
Aby opłacić rachunki, sprzedawała kolczyki odziedziczone po matce.
W roku, w którym Teo oblał egzamin wstępny na uniwersytet, czuł się pokonany i chciał się poddać.
Tej nocy usiadła obok niego, przytuliła go i wyszeptała:
— „Nie potrzebuję, żebyś był lepszy od kogokolwiek innego. Potrzebuję tylko, żebyś się nie poddawał.”
Z czasem starszy brat studiował medycynę.
Młodszy ekonomię.
Obaj ciężko pracowali, by sprostać poświęceniom matki.
Podczas studiów z dala od domu, na zmianę przesyłali jej drobne kwoty ze swoich stypendiów – niewielkie, ale z wielką miłością.
W 2024 roku, podczas uroczystości wręczenia dyplomów w tej samej szkole, w której uczyła, wydarzyło się coś nieoczekiwanego.
Została zaproszona na scenę.
Dyrektor ogłosił, że ma dla niej „bardzo wyjątkowy prezent”.
Z głębi sceny wyszli dwaj młodzi mężczyźni – już dorośli.
Jeden był lekarzem w dużym szpitalu, drugi odnoszącym sukcesy biznesmenem.
Każdy z nich niósł bukiet kwiatów, a w oczach mieli łzy.
Najstarszy syn powiedział łamiącym się głosem:
Kontynuuj na następnej stronie
