Obrazy zalały mnie falą naraz – Charles stał w naszej kuchni każdego ranka i parzył kawę w ten sam sposób przez pięćdziesiąt lat… jego cichy śmiech… to, jak zawsze sięgał po moją dłoń w ciemności. Nawet to, czego nienawidziłam – kontrolowanie, upór – nagle wydało mi się nic nieznaczące. Okrutne wręcz.
Mój gniew po wyjściu z kawiarni rozpłynął się w tak wielkim ciężarze, że nie mogłem oddychać.
Nigdy nie pożegnałem się.
Później tego wieczoru moja córka zawiozła mnie do szpitala, żebym odebrała jego rzeczy. Zegarek. Portfel. I starannie złożony list w kopercie z moim imieniem… odręcznie napisany list.
„Wiem, że nigdy nie byłam dobra w słuchaniu. Próbowałam przewodzić, kiedy powinnam była podążać. Ale miłość do ciebie była jedyną rzeczą, której nigdy nie kwestionowałam. Nawet po podpisaniu dokumentów nadal byłaś moją żoną w moim sercu. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. Ja już sobie wybaczyłam, że pozwoliłam ci odejść – bo to, że jesteś wolna, było ważniejsze niż to, żebyś została”.
Opadłam na krzesło w korytarzu i szlochałam jak kobieta o połowę młodsza.
Chciałem wolności.
Czego naprawdę chciałam… to spokoju z mężczyzną, którego kiedyś kochałam.
A teraz, mając 75 lat, uświadomiłem sobie najokrutniejszą prawdę ze wszystkich:
Czasami w małżeństwie nie traci się miłości.
Tracisz czas w chwili, gdy myślisz, że masz jeszcze czas.
