O 21:30 zadzwonił mój telefon.

To była Misty.
„Lucy” – wyszeptała nagląco, ledwo powstrzymując śmiech – „musisz tu być. Natychmiast”.
Kiedy przyjechałam, parking był pełen gości stojących na zewnątrz w strojach wieczorowych, szepczących, z włączonymi telefonami.
W środku chaos.
Judy stała przy ołtarzu, jej biała suknia ślubna była przesiąknięta gęstą czerwoną cieczą. Smoking Olivera był zniszczony. Przez chwilę myślałam, że ktoś został ranny.
Potem poczułam zapach.
Farby.
Misty wzięła mnie na bok i pokazała mi nagranie.
Zaczęło się podczas toastów. Judy płakała ze szczęścia. Oliver uśmiechał się, jakby nic na świecie nie mogło go dotknąć.
Potem Lizzie wstała.
Spokojnie powiedziała zebranym, że Oliver jest kłamcą. Że powiedział jej, że ją kocha. Że poprosił ją, żeby pozbyła się ciąży. Że przez niego straciłam dziecko.
Sala eksplodowała.
Wtedy Lizzie wyjawiła prawdę – ona też była w ciąży.
A kiedy Oliver rzucił się do mikrofonu, Lizzie spokojnie wyjęła spod stołu srebrne wiadro i wylała na niego i Judy czerwoną farbę.
Odłożyła mikrofon.
„Ciesz się weselem” – powiedziała.

I wyszedł.

Ślub został odwołany. Oliver zniknął z miasta. Judy przestała się z nami odzywać.
Ja poszłam na terapię. Adoptowałam kota. Nauczyłam się oddychać na nowo.
Bo choć to wszystko było bolesne i upokarzające, coś w końcu się zmieniło.
Byłam wolna.
Wolna od kłamstw. Wolna od poczucia winy. Wolna od prób bycia wystarczającą dla ludzi, którzy nigdy na mnie nie zasługiwali.
Mówią, że karma nie zawsze się pojawia.
Ale tamtej nocy?
Przybyła w srebrnym wiaderku.
I nie będę udawać – to było piękne.