„W domu… pił” – odpowiedział Theo cichym, spokojnym głosem, mimo strachu w oczach.
Felix skinął głową do funkcjonariuszki Claire Hastings. „Weźcie jednostkę do domu. Ostrożnie. Mamy do czynienia z dziećmi w niebezpieczeństwie”.
W międzyczasie dr Hart opatrywał obrażenia Theo: stare siniaki, złamane żebro i ślady świadczące o wielokrotnym znęcaniu się. Pracownica socjalna Miriam Lowe czuwała przy nim, szepcząc słowa otuchy. „Dobrze zrobiłeś, przychodząc tutaj. Jesteś niesamowicie odważny” – powiedziała mu.
O trzeciej nad ranem funkcjonariusze dotarli do rezydencji Bennettów, skromnego domu przy Willow Street. Przez oszronione okna widzieli mężczyznę chodzącego tam i z powrotem, krzyczącego do pustego pokoju. Kiedy zapukali, krzyki nagle ucichły.
„Rick Bennett! Policja! Otwierać!” – krzyknął jeden z funkcjonariuszy.
Brak odpowiedzi.
Chwilę później drzwi się otworzyły, a Rick rzucił się z rozbitą butelką. Funkcjonariusze szybko go obezwładnili, odsłaniając salon zdemolowany przez gniew – dziury w ścianach, rozbite łóżeczko i zakrwawiony pasek przewieszony przez krzesło.
Felix westchnął, słysząc potwierdzenie przez radio. „On już nikogo nie skrzywdzi” – powiedział do Miriam.
Theo, trzymając Amelie mocno, skinął tylko głową. „Czy możemy tu zostać na noc?” zapytał cicho.
„Możesz zostać tak długo, jak potrzebujesz” – powiedziała Miriam z uśmiechem.
Kilka tygodni później, podczas procesu, dowody nadużyć okazały się niepodważalne: zeznania Theo, raporty medyczne i zdjęcia z domu. Rick Bennett przyznał się do licznych zarzutów znęcania się nad dzieckiem i narażania go na niebezpieczeństwo.
Theo i Amelie trafili do rodziny zastępczej, Grace i Adriana Coltonów, mieszkających niedaleko szpitala. Po raz pierwszy Theo spał bez strachu przed krokami na korytarzu, podczas gdy Amelie zaadaptowała się do żłobka. Stopniowo Theo zaczął cieszyć się prostotą dzieciństwa – jazdą na rowerze, śmiechem z kreskówek i odzyskiwaniem zaufania, zawsze mając Amelie przy sobie.
Pewnej nocy, gdy Grace go otulała, Theo cicho zapytał: „Uważasz, że postąpiłem słusznie, wychodząc tamtej nocy z domu?”
Grace uśmiechnęła się i odgarnęła mu włosy z czoła. „Theo, nie tylko postąpiłeś słusznie. Uratowałeś sobie życie”.
Rok później dr Hart i pielęgniarka Olivia byli obecni na pierwszych urodzinach Amelie. Sala wypełniła się balonami, śmiechem i zapachem tortu. Theo mocno przytulił Olivię.
„Dziękuję, że mi uwierzyłeś” – powiedział.
Olivia mrugnęła, powstrzymując łzy. „Jesteś najodważniejszym chłopcem, jakiego kiedykolwiek spotkałam”.
Na zewnątrz, wiosenne słońce ogrzewało podwórko, gdy Theo pchał Amelie w wózku. Blizny na jego skórze bladły, a odwaga w jego sercu jaśniała jaśniej niż kiedykolwiek. Chłopiec, który kiedyś chodził boso po śniegu, teraz szedł ku przyszłości pełnej bezpieczeństwa, miłości i nadziei.
