Moja najlepsza przyjaciółka Mallory przybyła kilka minut później ze swoją mamą, Ruth, emerytowaną krawcową, która mówiła z taką delikatnością, że uspokaja uścisk dłoni. Bez słowa usiadła po turecku na mojej podłodze i zaczęła szyć. Pracowałyśmy godzinami, składając fragmenty w całość. Zanim słońce zaszło nisko, spódnica była krótsza, bardziej szorstka i piękniejsza niż przedtem — ocalała. Przypięłam jedną ze spinek do mankietów taty do paska i poszłam na bal maturalny. W świetle lamp sali gimnastycznej jedwab błyszczał jak witraż. Ludzie zatrzymywali mnie, pytali, słuchali. „Krawaty mojego taty” — powiedziałam im, a ich oczy złagodniały. Pani Henderson, moja nauczycielka angielskiego, wcisnęła mi w dłoń wstążkę z napisem „Najbardziej Unikalny Strój” i wyszeptała: „Byłby z ciebie dumny”. Po raz pierwszy od miesięcy jej uwierzyłam.

Kiedy wróciłam do domu tej nocy, podjazd pulsował na czerwono i niebiesko. Policyjne światła. Funkcjonariusze przy drzwiach. Carla stała blada i drżąca, gdy ją skuwali. „Oszustwo ubezpieczeniowe i kradzież tożsamości” – powiedział jeden z funkcjonariuszy. Składała fałszywe roszczenia w imieniu mojego ojca. Krzyczała, że ją wrobiłam, ale prawda była jasna – tym razem karma załatwiła sprawę. Miesiące później dom znów tętni życiem. Babcia się wprowadziła, wypełniając kuchnię zapachem lawendy i zbyt płynnych jajek, a kot Buttons zajął fotel taty. Spódnica z krawatem wisi na drzwiach mojej szafy, jej widoczne szwy delikatnie lśnią w porannym świetle. Nie ukrywam blizn; przypominają mi, że miłość nie jest krucha – ona trwa, nawleka na nowo i prześwituje przez cerowanie. Za każdym razem, gdy dotykam tej tkaniny, znów czuję ciepło mojego ojca – nie jako blaknące wspomnienie, ale jako coś, co postanowiło pozostać.