Żadnego aromatu kawy, żadnego skwierczącego ognia na patelniach – tylko mewy i fale. Kiedy wszyscy się poruszyli, mój zięć zmarszczył brwi. „Bez śniadania?” – zapytał. Uśmiechnęłam się i odpowiedziałam: „Myślałam, że wszyscy tu jesteśmy, żeby odpocząć, a nie popracować”. Jego twarz się zmieniła – najpierw zdziwienie, potem refleksja.
Trzeciego ranka to on rozbijał jajka i nalewał kawę, a ja siedziałam na werandzie, popijając herbatę i patrząc, jak słońce wschodzi nad morzem. Później moja córka objęła mnie ramionami i wyszeptała: „Teraz rozumie”.
Te wakacje stały się czymś więcej niż odskocznią – były delikatnym przypomnieniem. Czasami miłość okazuje się nie poprzez robienie więcej, ale poprzez wycofanie się i pozwolenie innym docenić to, co zawsze dawałeś.
