W wieku dwunastu lat ukradłem kwiaty z małego sklepiku na końcu ulicy, żeby położyć je na grobie mojej matki. Zmarła rok wcześniej, a mój ojciec pracował po godzinach, zbyt zmęczony, żeby zauważyć, jak często się wymykam.
Nie miałem pieniędzy, więc przynosząc jej kwiaty, poczułem się do niej bliżej, jakby piękno mogło pokonać dystans między żywymi a umarłymi.
Tylko dla ilustracji.
Pewnego popołudnia właścicielka mnie zaskoczyła: róże w dłoni, serce waliło jej jak młotem. Zamarłem, spodziewając się krzyków, może nawet policji.
Zamiast tego kobieta, która wyglądała na pięćdziesiątkę i miała dobre, ale zmęczone oczy, powiedziała po prostu: „Jeśli są dla twojej matki, zrób to jak należy. Zasługuje na coś lepszego niż kradzione łodygi”.
Na początku nie rozumiałem. Moje usta drżały, gdy szepnąłem: „Czy ty nie jesteś… zły?”
Pokręcił głową. „Nie. Ale następnym razem wejdź frontowymi drzwiami.”
Od tego dnia pozwalała mi co tydzień wybierać bukiet, jaki chciałam, bez proszenia o ani centa.
Wpadałam po szkole, czyściłam buty i szeptałam jej, które kwiaty, moim zdaniem, spodobałyby się mojej mamie tego dnia: lilie, tulipany czy stokrotki.
Czasami uśmiechała się i mówiła: „Twoja matka miała dobry gust”, po czym wkładała do papierka dodatkowy kwiatek.
Tylko dla celów ilustracyjnych
. Te popołudnia stały się moim sekretnym schronieniem. Kwiaciarnia pachniała ziemią i słońcem, życiem, które trwało bez względu na to, jak bardzo za kimś tęskniłeś.
Kobieta nigdy nie prosiła o nic w zamian: po prostu dawała, życzliwie i bez wyjaśnień.
więcej na następnej stronie
