Zainstalowałam kamerę, bo mój mąż nie skonsumował naszego małżeństwa od trzech miesięcy. Przerażająca prawda, która wyszła na jaw, sparaliżowała mnie…
Mam na imię Marcela i ta historia to moja własna relacja z pierwszych trzech miesięcy małżeństwa, które wydawało się idealne. Trzy miesiące – zbyt krótki czas, by ludzie mogli się naprawdę zrozumieć, ale wystarczająco długi, by narodził się i po cichu narastał niewielki rozdźwięk, grożący rozpadem wszystkiego. Ricardo i ja wzięliśmy ślub – prosty, ale serdeczny, z błogosławieństwem rodziny i przyjaciół. Wszyscy mówili, że miałam szczęście, bo znalazłam idealnego męża.
Dla wszystkich Ricardo był wspaniałym człowiekiem. Był miły, troskliwy, miał stabilną pracę i zawsze traktował mnie z całkowitą szczerością. Pamiętał każdą rocznicę, każdy posiłek, który jadłam, i zawsze był wobec mnie czuły i kochający. Kiedy wychodziliśmy, zawsze mocno trzymał mnie za rękę, przyciągając do siebie, jakby mnie chronił. Zajmował się wszystkimi obowiązkami domowymi, od gotowania po sprzątanie, nie pozwalając mi się o nic martwić. Uważał mnie też za najszczęśliwszą kobietę na świecie.
Przez pierwsze kilka dni po ślubie nasz mały dom wypełniał się śmiechem i romantyzmem. Myślałam, że będziemy mieli namiętne miesiące miodowe, słodkie chwile jak te, które widziałam w filmach. Byłam na to mentalnie przygotowana, niecierpliwa. Jednak pierwszej nocy, kiedy do niego podeszłam, Ricardo po prostu złożył mi delikatny pocałunek na czole i odwrócił się. Powiedział, że jest zmęczony i potrzebuje odpoczynku. Nie przywiązywałam do tego większej wagi; uwierzyłam mu, bo tak naprawdę długi i męczący dzień ślubu sprawił, że oboje byliśmy wyczerpani.
Ale minął tydzień, miesiąc, potem trzy miesiące i nic się nie zmieniło. Każdej nocy oczekiwałam od niego intymnego gestu, namiętnego uścisku, głębokiego pocałunku. A otrzymywałam jedynie miłe słowa, głaskanie po włosach, a potem odchodził, usprawiedliwiając się pracą i zmęczeniem. Nadal był troskliwy, uważny, nadal kupował mi kwiaty i gotował, ale nie było żadnych intymnych gestów. Zamieszanie i wątpliwości zaczęły ogarniać moją duszę.
