Wrócili do Kalifornii w milczeniu. Od tamtej chwili Jason stał się bardziej zdystansowany. Najpierw były opóźnienia – rodzice jeszcze się nie zgodzili, tylko trochę więcej czasu. Potem było mniej telefonów, mniej nieodebranych SMS-ów. Aż pewnego dnia Jason po prostu przestał się pojawiać.
Minęły trzy miesiące. Emily, teraz widocznie w ciąży, pracowała na dwie zmiany, rzuciła szkołę i przeprowadziła się do małego mieszkania poza miastem. Pewnego popołudnia jej koleżanka z pracy – również z Arkansas – zadzwoniła do niej drżącym głosem.
„Emily… Jason się ożenił. W zeszły weekend. Jakaś dziewczyna z domu, z którą jego rodzice go umówili.”
Emily siedziała godzinami na ławce w parku, wpatrując się w pustkę. Żadnych łez, żadnego krzyku. Tylko odrętwienie.
Tego dnia podjęła decyzję.
Tylko w celach ilustracyjnych
Zatrzyma dziecko. Nie potrzebowała Jasona ani aprobaty jego rodziny. Podjęła pracę w biurze tartaku we Fresno i po cichu rozpoczęła nowe życie. Urodziła w tanim motelu podczas burzy, a jedyną osobą, do której mogła zadzwonić po pomoc, był kierownik motelu. Nadała synowi imię Noah – ponieważ był początkiem czegoś nowego.
Bycie samotną matką w wieku 21 lat było wyczerpujące. Emily pracowała po godzinach i musiała żonglować opieką nad dziećmi, mając niewiele pomocy. W noce, gdy nie mogła znaleźć opiekunki, przypinała Noaha do pleców, sortując faktury. Bolało ją ciało, ale nigdy nie narzekała. Nigdy nie wróciła do domu w Bakersfield, zbyt zawstydzona, by spojrzeć matce w oczy i wytłumaczyć, co się stało.
Noah wyrósł na miłego, ciekawskiego chłopca. Miał ciemne włosy Jasona i te niepowtarzalne zielone oczy. Za każdym razem, gdy Emily w nie patrzyła, jej serce pękało. Nigdy nie powiedziała mu o jego ojcu. W każdym formularzu szkolnym zostawiała puste pole „imię ojca”.
Kiedy Noah poszedł do liceum, Emily udało się kupić mały dom na obrzeżach Santa Rosa. Otworzyła sklepik na rogu przed domem i życie ułożyło się w cichą rutynę. Mimo to duch Jasona wciąż krążył – zwłaszcza gdy Noah zaczął zadawać pytania.
Tylko w celach ilustracyjnych
Pewnego letniego popołudnia, po egzaminach na trzecim roku studiów, Emily usłyszała, jak Noah rozmawia z przyjacielem na ganku.
„Nie wiem, kim jest mój tata. Mama mówi, że zmarł dawno temu. Ale jakiś facet z Arkansas powiedział, że wyglądam zupełnie jak facet o imieniu Jason, który kiedyś z nim pracował…”
Emily zamarła. Jej ręce drżały. Imię, wspomnienia, wszystko, co chowała przez 17 lat, powróciło.
Tej nocy siedziała sama pod lampą na ganku, obserwując świetliki migoczące na grządce z warzywami za domem. Nie spała.
Następnego ranka, gdy rozkładała produkty na przydrożnym straganie, podeszła do niej starsza, znajoma kobieta.
„Ty jesteś… Emily?” zapytała cicho kobieta.
więcej na następnej stronie
