Mój partner i ja żyliśmy z mniejszą ilością, żeby nasze dzieci mogły mieć więcej. A na emeryturze zostaliśmy sami.

Mój mąż Jason i ja poświęciliśmy całe nasze życie naszym dzieciom.

Poświęcaliśmy się, żeby mogli mieć więcej. Nosiliśmy stare ubrania, żeby mogli kupić nowe. Opuszczaliśmy posiłki, odkładaliśmy cele i ciężko pracowaliśmy, żeby je zrealizować. Nigdy nie pragnęliśmy niczego bardziej niż tego, żeby byli szczęśliwi, odnosili sukcesy i byli kochani jak dzieci.

Ale teraz, na starość, kiedy nasze ciała bolą, a serca są zmęczone, znajdujemy się w domu wypełnionym ciszą. Nie słychać śmiechu. Nie słychać pukania do drzwi. Tylko ból i cisza. Jason odszedł, a ja siedzę tu sama, słuchając, jak ściany rozbrzmiewają wspomnieniami.

Przestałem zamykać drzwi. Nie dlatego, że kogoś przewidywałem – ale dlatego, że byłem po prostu zbyt zmęczony. Zmęczony czekaniem. Zmęczony nadzieją. Zmęczony byciem zapomnianym.

Aż pewnego dnia wydarzyło się coś nieoczekiwanego.

Pukanie. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem młodą kobietę, może po dwudziestce, kręcone włosy, niepewny wzrok. Wyglądała na zagubioną.

„Przepraszam, pomyliłam mieszkanie” – powiedziała. Ale coś we mnie się odezwało.

„Czy chcesz filiżankę herbaty?” zapytałem.

Miała na imię Mina. Była zmęczona i samotna – tak jak ja. Zaczęła mnie odwiedzać od czasu do czasu. Piłyśmy herbatę, jedłyśmy bananowy chleb i cicho się śmiałyśmy. Opowiedziałam jej historie o Jasonie – jak przynosił do domu polne kwiaty, jak kiedyś umył się, naprawiając dach podczas burzy. Jej wizyty stały się czymś, na co czekałam z utęsknieniem.

Mina zapukała do drzwi w moje urodziny, o których moje dzieci zapomniały. Trzymała mały tort. Na nim płonęła pojedyncza świeczka. Płakałam tego wieczoru. Nie, nie z powodu tortu. Ale to był pierwszy raz od dawna, kiedy ktoś o mnie pamiętał.