„Panie Valverde, przez te wszystkie lata nigdy nie widziałam pana w takim stanie” – powiedziała głosem pełnym emocji. Ramiro nie odpowiedział. Po prostu patrzył, jak jego dzieci śmieją się, gdy Lucía opowiadała im historie o smakach jedzenia. Uczyła ich rozpoznawać każdą potrawę po zapachu, po dotyku, poprzez małe zgadywanki. „Jest okrągła, gładka i ładnie pachnie”.Zaprowiantowanie
„Co to jest?” zapytała Lucía, podając im owoc. „Jabłko!” krzyknął dumnie Bruno. „Nie, gruszka” – poprawił Leo, śmiejąc się. Oboje zgadywali jednocześnie, ale najważniejsze było to, że bawili się, popełniali błędy i próbowali ponownie. Po południu Lucía zorganizowała dla wszystkich niespodziankę: krótki spacer po ogrodzie.
Bruno i Leo nigdy nie zapuszczali się dalej niż taras. Strach przed wypadkiem u Ramiro powstrzymywał ich od tego kroku. „To niebezpieczne” – powiedział, gdy Lucía zapytała go o pozwolenie. „To konieczne” – odpowiedziała spokojnie. „Jeśli nie znasz świata za tymi murami, nigdy nie nauczysz się ufać sobie”.
Ramiro zawahał się, ale widząc niepokój dzieci, ustąpił. Ogród z kamiennymi ścieżkami i rzędami krzewów róż stał się polem do eksploracji. Lucía prowadziła bliźniaki, ucząc je rozpoznawać fakturę kwiatów, śpiew ptaków i różnicę między wilgotną trawą a żwirem ścieżki. „Nie widzimy świata naszymi oczami” – powiedziała im.
Świat to coś, czego dotykasz, wąchasz, słyszysz i czujesz. Bruno uniósł ręce ku niebu i uśmiechnął się. Leo objął drzewo i nie chciał puścić. Wtedy Lucía zobaczyła, jak lśnią jak nigdy dotąd. Ramiro, w oddali, zamarł. Po raz pierwszy widział swoje dzieci poruszające się tak swobodnie, bez strachu, bez całkowitej zależności.
Tego wieczoru, zamykając się w gabinecie, Ramiro otworzył szufladę, w której trzymał portret Eleny. Spojrzał na nią, a jego oczy były pełne emocji. „Są inne” – mruknęła Lucía. „Właśnie to je wyróżnia”. Po raz pierwszy poczuła ukłucie wdzięczności, ale natychmiast zmusiła się do pozbierania. Nie mogła się całkowicie poddać. Jeszcze nie.
I wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Telefon przerwał ciszę nocy. Ramiro odebrał gniewnie, myśląc, że to jakaś sprawa biznesowa, ale głos po drugiej stronie słuchawki sprawił, że poczuł się spięty. To był Mauricio, były partner i rywal.
„Ramiro, słyszałem, że zatrudniłeś nianię ze slumsów” – powiedział sarkastycznie. „Wiesz, jak ludzie gadają, a ja słucham wielu ludzi”. Ramiro chwycił telefon. „Co sugerujesz?” „Mówię tylko, że to nie jest dobry pomysł, żeby mieszać swoje nazwisko z… no cóż, kimś takim. Nigdy nie wiadomo, jakie mają intencje ani czy chodzi im o twoje pieniądze”.
Ramiro rozłączył się gwałtownie, ale słowa Mauricia ponownie rozbudziły w nim wątpliwości. Następnego ranka napięcie było wyczuwalne. Ramiro był bardziej powściągliwy, bardziej nieufny wobec Lucíi. Zauważyła to od razu, choć nie zadawała pytań. Skupiła się na dzieciach, które kontynuowały swoją podróż odkryć.
Ale w rezydencji już pojawiło się inne zagrożenie: plotki, złośliwe komentarze obcych, którzy nie rozumieli, co dzieje się w tych murach. A Ramiro, wciąż wahający się, czy zaufać Lucíi, był w centrum tej burzy. Lucía, ze swojej strony, pozostała niezłomna w swoim postanowieniu.
Dopóki bliźniaki jej potrzebowały, nie pozwalała, by cokolwiek i ktokolwiek zakłóciło ich podróż ku światłu. Dni w rezydencji Valverde zaczęły nabierać dziwnego rytmu. Bruno i Leo wykazywali rosnący entuzjazm do nauki żeglowania, zabawy i słuchania otaczającego ich świata. Śmiech dzieci rozbrzmiewał echem po korytarzach, a pani Gómez zauważyła, że nie pamięta tak radosnej atmosfery od czasów Eleny. Ramiro obserwował wszystko w milczeniu.
więcej na następnej stronie
