Obserwował, bo zdawał sobie sprawę z czegoś niepokojącego. W ciągu tygodnia Walentyna robiła to, czego on nie był w stanie robić od lat. Pod koniec spotkania, sam na sam, odważył się zapytać, co go dręczy. „Dlaczego to robisz? Dlaczego mi pomagasz po tym, jak cię potraktowałem?” Walentyna układała jakieś papiery na stole, kiedy odpowiedziała, nie patrząc na niego: „Bo to też dla mnie próba. Przez te trzy lata zwątpiłam w siebie, w swoje umiejętności. Zastanawiałam się, czy nadal potrafię analizować rynki, negocjować, przewodzić”.
Ten tydzień udowadnia mi, że nic nie straciłam. Wręcz przeciwnie, odbudowanie życia od podstaw dało mi coś, czego wcześniej nie miałam. Perspektywa kogoś, kto nauczył się, że przetrwanie rozwija umiejętności, których komfort nigdy nie daje. Zrobiła pauzę. Nauczyłam się odporności, elastyczności i pokory, a to uczyniło mnie lepszą bizneswoman niż w wieku 25 lat. W piątek Valentina przedstawiła 40-stronicowy raport. Nie był to byle jaki; to była całkowita restrukturyzacja firmy, od operacji wewnętrznych po strategie ekspansji globalnej.
Dzięki temu planowi możesz zwiększyć przychody o 300% w ciągu dwóch lat. Powiedział, podając jej wydruk. Augusto powoli przewracał strony. Każda sekcja przedstawiała poziom analizy, jakiego nigdy nie widział we własnej firmie. Valentino, to jest niezwykłe i realistyczne, ponieważ opiera się na konkretnych danych, prawdziwych kontaktach i działaniach, które mogę wdrożyć od razu. Kiedy dotarł do ostatniej strony, oniemiał. Była tam propozycja partnerstwa, podziału obowiązków, korzyści i wspólnej struktury.
„Chcesz zostać moim partnerem?” – zapytała niemal z niedowierzaniem. „Chcę, żebyśmy byli partnerami. Twoja firma musi się odrodzić. Potrzebuję platformy, żeby odbudować karierę. Możemy sobie nawzajem pomóc. A dlaczego Roberto i Carlos zaoferowali ci tutaj o wiele więcej?”. Wstała, podeszła do okna i spojrzała na miasto z góry, bo chcą, żebym robiła to, co już umiem. „Dajesz mi szansę, żebym udowodniła, że mogę zajść dalej, a poza tym jest coś głęboko poetyckiego w odbudowie życia tam, gdzie sięgnęłam dna”.
Augusto patrzył na nią w milczeniu. Było w niej coś ponad ambicją, siła odradzająca się z popiołów. A jeśli nie przyjmę, jeśli uznam to za zbyt ryzykowne, to on pozostanie człowiekiem, który woli upokarzać swoich pracowników, niż doceniać ich talent. A ja przyjmę ofertę Roberto w poniedziałek. A jeśli przyjmę, odkryjemy, co jest możliwe, gdy talent i zasoby działają razem, a nie przeciwko sobie. Augusto spojrzał na raport, potem na nią, a potem na miasto.
W ciągu zaledwie jednego tygodnia kobieta, którą uważał za sprzątaczkę, udowodniła, że może odmienić losy jego firmy. „Jeszcze tylko jedno pytanie” – powiedziała niemal cicho. „Czy przez cały ten czas mnie obserwowałeś? Analizowałeś moje błędy? Planowałeś to?” Valentina pokręciła głową. Nie, Augusto, przez te trzy lata po prostu starałam się przetrwać z dnia na dzień. Przestałam myśleć jak bizneswoman aż do tamtej nocy na imprezie, kiedy przypomniałam sobie, kim naprawdę jestem, i przypomniałam sobie również, kim ty byłeś.
Valentina uśmiechnęła się z pewnością siebie, jaką daje tylko ktoś, kto odnalazł drogę powrotną do domu. Nie była kobietą urodzoną do sprzątania domów, lecz do budowania imperiów. Potem zadała pytanie, które zmieniło wszystko. „Chcesz zbudować jedno ze mną?” Augusto wyciągnął rękę, a kiedy ją uścisnęli, wiedzieli, że nie podpisują tylko kontraktu. Zamykają cykl upokorzeń i otwierają nowy rozdział, w którym szacunek i rywalizacja będą fundamentem wszystkiego, co nastąpi. Z okna miasto rozciągało się niczym pole pełne nieskończonych możliwości.
I po raz pierwszy od trzech lat Valentina Ross spojrzała w przyszłość bez lęku. Sześć miesięcy po uścisku dłoni, który przypieczętował sojusz, Valentina stała na tarasie nowego biura Bell Mountain Ross and International Development, patrząc na to samo miasto, które kiedyś ją odrzuciło, a teraz znów ją uhonorowało. Nazwa firmy lśniła złotymi literami na fasadzie budynku, będąc czymś więcej niż znakiem, symbolem zmartwychwstania. Telefon na jej biurku dzwonił uporczywie.
To była Carla, jej nowa asystentka, sprawna młoda kobieta, którą Valentina zatrudniła nie tylko ze względu na jej talent, ale także wewnętrzny ogień samodoskonalenia, który w sobie dostrzegała. Na drugiej linii jest pan Arros, ambasador Francji. Chce potwierdzić spotkanie w sprawie projektu mieszkaniowego w Marsylii. Proszę mnie z nim połączyć. Valentina poprawiła marynarkę Armaniego, którą kupiła w zeszłym tygodniu, nie po to, żeby się popisywać, ale dlatego, że w końcu mogła się ubrać tak, jak zawsze marzyła.
„Panie Duis, miło mi” – powitała ją nienaganną francuszczyzną. „Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze”. W ciągu tych sześciu miesięcy jej życie zmieniło się w zawrotnym tempie. Projekt pilotażowy w Meksyku, który wynegocjowała w pierwszym tygodniu pracy jako konsultantka, okazał się ogromnym sukcesem i przyniósł jej trzy kolejne międzynarodowe kontrakty. Firma, którą Augusto prowadził sam, ledwo się rozwijała, teraz czterokrotnie zwiększała przychody i była obecna w pięciu krajach. Ale wzrost gospodarczy to tylko część historii.
Ciąg dalszy na następnej stronie:
