W innym mieście Hannah zaparkowała Teslę u stóp wieży z widokiem na nabrzeże Portland. Zdjęła okulary przeciwsłoneczne i spojrzała na swoje odbicie w szybie. Jej oczy były zaczerwienione, nie od łez, ale od nieprzespanych nocy. Na jej telefonie świeciło zdjęcie ślubu Amy i Ryana, zrobione z daleka. Przybliżyła uśmiech Amy. „Kiedyś zrozumiesz” – mruknęła. „Właśnie wyrównałyśmy rachunki”. Schowała telefon do torebki i ruszyła do windy, a jej obcasy stukały jak wskazówki zegara odliczającego czas, którego żadne z nich jeszcze nie znało.
Dzień po ślubie w domu pachniało zwietrzałym szampanem i zwiędłymi liliami. Amy obudziła się, gdy promień słońca przesączał się przez półotwarte żaluzje, a jej welon wciąż wisiał na komodzie niczym artefakt z innego życia. Ryan już wyszedł. Na jej poduszce leżała karteczka. Wczesne spotkanie z inwestorami. Wkrótce wracam. Kocham Cię.
Inwestorzy. Niedziela. Spojrzała na pismo – stałe, niewzruszone – i poczuła pustkę w piersi. Mężczyzna, który obiecał jej prawdę, rozpoczynał ich małżeństwo z dala od niej. Zrobiła sobie kawę, nalała ją do kubka z napisem „ Pani Carter” i starała się nie myśleć o kopercie w torebce. Ale ona tam była, pulsująca jak drugie serce. Pierwszy łyk był gorzki.
Tego popołudnia siedziała przy komputerze, przeglądając stare zdjęcia. Akademiki UCLA, urodziny, podróże: Hannah była wszędzie. Ostatnie zdjęcie pochodziło z jej ostatniego roku: Hannah uśmiechała się przed wgniecionym Volkswagenem, jedną ręką obejmując Amy, a jej włosy odbijały promienie słońca. Pod zdjęciem Hannah napisała: „ Z tobą aż do śmierci, Ames” . Amy wyszeptała: „Najwyraźniej do śmierci”.
Kliknęła na imię Hannah. Nic. Żadnego profilu, żadnego śladu. Ale Google nigdy nie zapomina. Po godzinie szukania znalazła wątek: Hannah Lawrence – Agencja Kreatywna w Portland – Współzałożycielka. Strona internetowa agencji lśniła minimalistycznym designem, klientami luksusowych marek i nieskazitelnym zdjęciem zespołu. Na pierwszym planie: Hannah w białym garniturze, z uśmiechem kogoś, kto ma słońce. Puls Amy przyspieszył. „Co?” – mruknęła.
