Młoda kobieta w czerwonej sukience i z idealnie wyrzeźbionymi ustami szła korytarzem w szpilkach, które brzęczały jak noże na szpitalnej podłodze.
Kiedy otworzyła drzwi i zobaczyła Elenę siedzącą na skraju łóżka, zatrzymała się.
Cisza była nie do zniesienia.
Elena podniosła wzrok, popatrzyła na nią przez chwilę i cicho powiedziała:
„On nie może już dużo mówić… ale jeśli chcesz się pożegnać, możesz”.
Młoda kobieta przełknęła ślinę, spojrzała na twarz chorego mężczyzny i cofnęła się. Potem, bez słowa, odwróciła się i zniknęła.
Nikt nie może konkurować z kobietą, która cierpiała w milczeniu przez dwanaście lat.
Tej nocy Raúl próbował przemówić.
Jego oddech był płytki, a dźwięk tlenu wypełniał pomieszczenie.
„E… Elenito…” wyszeptał. „Wybacz mi… za wszystko… Ja… wiem, że cię zraniłem… ale… ty… nadal mnie kochasz… prawda?”
Elena patrzyła na niego długo.
W jego oczach nie było nienawiści, ale też nie było czułości.
Tylko głęboki spokój, spokój kogoś, kto już nic nie czuje.
Uśmiechnął się, a na jego ustach pojawiło się lekkie drżenie:
„Kocham cię?”
Raúl skinął głową z trudem.
Jego oczy napełniły się łzami, przekonany, że milczenie jest formą przebaczenia.
Wtedy Elena nachyliła się do jego ucha i szepnęła coś, co sprawiło, że szeroko otworzył oczy, jakby życie uciekało z niego szybciej niż kiedykolwiek:
„Przestałam cię kochać dwanaście lat temu, Raúlu.
Zostałam sama, żeby nasze dzieci nie wstydziły się ojca.
Kiedy cię zabraknie, powiem im, że byłeś dobrym człowiekiem…
żeby z dumą wspominały kogoś, kto nigdy nie był zdolny do prawdziwej miłości”.
Raúl próbował odpowiedzieć, ale z jego gardła wydobył się jedynie suchy szloch.
Zacisnął palce, szukając jej dłoni.
Łzy mieszały się z potem na jego czole.
I w tym ostatnim spojrzeniu zrozumiał to, czego nigdy nie chciał zobaczyć:
że kobieta, którą uważał za uległą, słabą, zależną… była w rzeczywistości silniejsza od niego.
Elena poprawiła poduszkę, delikatnie otarła twarz i powiedziała spokojnym głosem:
„Odpocznij. Już po wszystkim”.
Kontynuuj na następnej stronie
