Kiedy serce mojego ojca przestało bić zeszłej wiosny, poczułam się, jakby ziemia ucichła – taka cisza, która pochłania dźwięk. Był ciepłem każdej zimy, mężczyzną, który smażył naleśniki w każdą niedzielę tylko po to, żeby mnie rozśmieszyć. Kiedy dwa lata temu ożenił się ponownie z Carlą, próbowałam przekonać samą siebie, że wytrzymam chłód, który emanował z jej perfum, i to, jak jej słowa zawsze przypominały wypolerowane noże. Spodziewałam się, że po jego śmierci będzie go opłakiwać. Nie opłakiwała. Na pogrzebie, gdy płakałam przy jego trumnie, pochyliła się i wyszeptała: „Ośmieszasz się. Odszedł – każdemu się to zdarza”. Chciałam krzyczeć, ale żal wciąż mnie paraliżował. Kilka tygodni później, kiedy zaczęła „sprzątać bałagan”, wrzuciła jego krawaty – we wzory paisley, w paski, krzykliwe i pełne jego – do worka na śmieci. Tej nocy je wyjęłam, ściskając materiał, jakby wciąż mógł utrzymać bicie jego serca.
Kiedy nadszedł bal maturalny, usiadłam na podłodze w sypialni otoczona tymi krawatami i nauczyłam się szyć. Zszywałam je jeden po drugim, aż stały się spódnicą – patchworkiem z życia mojego ojca. Każdy jedwabny pasek opowiadał historię: niebieski krawat z jego ważnej rozmowy kwalifikacyjnej, czerwony z mojego szkolnego recitalu, ten z zabawnym nadrukiem gitary, który nosił co roku na Boże Narodzenie. Kiedy go zapięłam, poczułam się, jakbym była otulona jego miłością. Carla spojrzała na mnie i prychnęła. „Masz to na sobie? Zawsze dorabiamy sobie z sieroty, prawda?”. Ugryzłam się w język i odeszłam. Ale następnego ranka spódnica leżała w strzępach na podłodze w szafie, szwy były rozerwane, krawaty przecięte. Carla stała w drzwiach, popijając kawę. „Ohydne” – powiedziała. „Powinieneś mi podziękować”. Kolana się pode mną ugięły. „Zniszczyłaś ostatnią rzecz, jaką po nim miałam”. Nie drgnęła. „On nie żyje. Krawaty go nie wskrzeszą”. Potem odeszła, a zapach perfum unosił się w powietrzu niczym trucizna.
więcej na następnej stronie
